Ik wilde een bijzonder leven. Een leven dat de moeite waard is om over te vertellen. Alles behalve saai, gewoon, normaal of prima. Een waar je in gesprekken interesse wekken mee kan opwekken en indruk mee kunt maken. Een leven waar ik het uiterste uit heb gehaald.
Onbewust voelde ik de maatschappelijke norm en verwachting om interessant te zijn en geweldige dingen te doen.
Maar zouden we wel moeten streven naar een leven vol spectaculaire bezigheden en prestaties of bestaat de kans dat een gewoon goed leven eigenlijk al genoeg voor een geweldig leven?
Maar er is iets met het woord ‘goed’
Het woord ‘goed’ voelt aan de ene kant heerlijk rustig, maar aan de andere kant kreeg ik er telkens een raar gevoel bij. ‘Goed’ voelt zo gebruikelijk, alsof het het verboden terrein is omdat het té normaal is. Niet geweldig genoeg.
In een wereld van constante vergelijkingen is het denk ik makkelijk om een ‘goed’ leven niet genoeg te vinden. Om er niet tevreden mee te zijn. Met salaris dat niet hoog genoeg is, een huis dat niet gezellig genoeg is of vrienden waarmee we te weinig leuke dingen doen. Of zelfs dat onze ambities niet spectaculair of groot genoeg zijn.
Maar de optelsom van al deze dingen maakt een leven niet goed óf geweldig. Geen van beiden. Het is puur een meetlat. Hoe meer ik me dit realiseerde, hoe meer ik me bewust werd hoe schadelijk dit is.
Meer goed, minder geweldig
Ik geloof dat een ‘goed’ leven niet minder is dan een ‘geweldig’ leven. Soms is ‘goed’ echt werkelijk genoeg en is meer niet altijd beter.
– Soms is ‘goed’ heerlijk rustig en fijn terwijl ‘geweldig’ eerder vermoeiend is.
– Soms is ‘goed’ een prima afgeronde taak en ‘geweldig’ die taak die nooit af is.
– Soms is ‘goed’ een geïmproviseerde simpele maaltijd en ‘geweldig’ een ingewikkelde perfecte maaltijd die alle vreugde wegnam voordat die opgegeten kon worden.
– Soms is ‘goed’ een thuisvakantie met knusse herinneringen en ‘geweldig’ die veel té vol geplande vakantie die niet ontspannend of leuk was.
Betekend dit dat ik nooit meer op vakantie wil, geen moeite in maaltijden wil steken of mijn carrière wil opgeven? Natuurlijk niet.
Het betekent dat ik een leven wil leiden dat rustig, rijk en zinvol is op de manieren die ertoe doen. Ik wil een leven opbouwen dat niet het grootste of het best is, ik wil een leven waarin er ruimte en tijd is om gewoon te zijn. Met minder overvolle dagen en meer vrije tijd. Minder televisieseries en meer zelfgebakken brood. Minder sociale verplichtingen en meer tijd om te tuinieren. Minder haast, meer proactieve intentie.
Ik vraag me steeds af, als ik tachtig ben en terugkijk op mijn leven, waar zal ik me dan het voldaanst bij voelen? Waarvan zal ik blij worden dat ik dat heb gedaan? Ik denk echt dat de ‘goede’ dingen de meest blijvende indruk en de diepste vreugde achterlaten.
Ik wil een leven dat niet adembenemend, opvallend en geweldig hoeft te zijn. Het enige wat ik wil is een gewoon goed leven.
